بیش از ۲۰ سال از تشکیل اولین جلسه کنگره ۶۰ در تاریخ 78/6/30 می گذرد. در این مدت بیش از 25 هزار نفر در کنگره ۶۰ به درمان و رهایی از اعتیاد رسیده‌اند؛ در حالی که حتی یک نمونه آن را در خارج از کنگره ۶۰ نمی بینیم. هنوز هم با وجود اطلاع رسانی گسترده کنگره ۶۰ در مجامع علمی ، شاهد به کارگیری روش هایی هستیم که مصرف کننده مواد مخدر را نه تنها درمان نمی کنند ، بلکه از چاله به چاهی عمیق می اندازند و پروسه درمان او را سخت تر می کنند.
هنوز هم در مراکز درمانی و مجامع علمی مربوط به اعتیاد ، شاهد سخنان به ظاهر علمی اما به واقع اباطیلی هستیم که زاییده اذهان ناآشنا به صورت مسئله اعتیاد است. هنوز در جای جای این کره خاکی مصرف کنندگان مواد مخدر که با تمام وجودشان خواهان رهایی از اعتیاد هستند، درگیر روش های غیر علمی و بی نتیجه می‌باشند. اشک ها، رنج ها و دردهای مصرف کنندگان مواد مخدر و خانواده های آنها با روش‌های غلط و بیهوده نه تنها التیام نمی‌یابد بلکه بیشتر و بیشتر میشود.
مصرف کنندگان مواد مخدر در نقاط مختلف دنیا پس از تحمل رنج ها و خماری های وحشتناک ، دوباره و به ناچار به مصرف مواد مخدر روی می آورند و با انواع انگ ها و برچسب های ناحق ، مانند بی غیرت، بی اراده وغیره متهم می شوند که مصرف کنندگان مواد مخدر لذت جو، بی درد و بی عار هستند و نمی خواهند اعتیاد را کنار بگذارند. هنوز هم در بعضی کشورها مسئولین آن ها معتقدند که معتادان را باید به دریا ریخت و به زندگی آن ها ها پایان داد.
درست است که ما در کنگره ۶۰ ، به راحتی رانندگی در یک اتوبان عریض، اعتیاد را درمان می کنیم به طوری که کوچکترین علامتی از آن باقی نماند، اما این اتفاق فقط در کنگره ۶۰ است که روی می‌دهد. در جاهای دیگر خبری از این موفقیت نیست و به جای آن ، عدم موفقیت، رنج، عذاب، خماری و برگشت، عود به مصرف، ولع مصرف و ریلپس است که دیده و شنیده میشود.
درباره این سایت